Συνήθως δεν διαβάζω e-mails που μου προωθούν, αλλά σήμερα έλαβα ένα που μου τράβηξε την προσοχή. Το είχε γράψει κάποιος που δούλευε στην Volvo, στη Σουηδία, και αναφέρει πως κάθε project της εταιρίας κάνει 2 χρόνια να οριστικοποιηθεί, ακόμη κι αν πρόκειται για μια απλή και λαμπρή ιδέα. Είναι κανόνας.
Προφανώς, ο γρήγορος ρυθμός των εταιριών παγκοσμίως, που εστιάζουν σε άμεσα αποτελέσματα, έρχεται σε αντίθεση με τις αργές κινήσεις των Σουηδών. Οι Σουηδοί, από την άλλη, κάνουν συναντήσεις, συζητούν και ξανασυζητούν, και δουλεύουν σε ένα πιο αργό πλάνο. Στο τέλος, αυτό πάντα οδηγεί σε καλύτερα αποτελέσματα.
Εξιστορεί την παρακάτω ιστορία:
Την πρώτη φορά που πήγα στη Σουηδία, ένας από τους συναδέλφους μου ερχόταν από το ξενοδοχείο κάθε πρωί, για να φύγουμε μαζί. Ήταν Σεπτέμβριος, και είχε λίγο κρύο και χιόνι. Φτάναμε νωρίς στην εταιρία και ναι μεν παρκάραμε στο πάρκινγκ της εταιρίας, αλλά αρκετά μακριά από την είσοδο (και μιλάμε για ένα πάρκινγκ περίπου 2000 θέσεων για τους υπαλλήλους που πήγαιναν στη δουλειά με το αυτοκίνητο). Την πρώτη μέρα δεν είπα τίποτα, ούτε την δεύτερη, ούτε την τρίτη. Ένα πρωινό τον ρώτησα: “Έχεις κάποια συγκεκριμένη θέση παρκαρίσματος? Έχω παρατηρήσει ότι παρκάρουμε μακριά από την είσοδο, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν πολλά άλλα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ.” Κι εκείνος μου απάντησε: “Από τη στιγμή που ήρθαμε νωρίς, εμείς έχουμε χρόνο να περπατήσουμε. Όποιος φτάσει αργά θα χρειαστεί μία θέση πιο κοντά στην είσοδο. Δε νομίζεις?” Φανταστείτε την έκφρασή μου.
Συνεχίζει, και μιλάει για ένα κίνημα στην Ευρώπη, που ονομάζεται Slow Food, το οποίο υποστηρίζει ότι “οι άνθρωποι θα πρέπει να τρώνε και να πίνουν αργά, έχοντας αρκετό χρόνο να γευτούν το φαγητό τους, να περνούν χρόνο με οικογένεια και φίλους, χωρίς βιασύνη. Το Slow Food είναι ενάντια στο γνωστό Fast Food, και ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σαν τρόπος ζωής.”
Μου αρέσει πολύ αυτή η ιδέα.
Είναι στην καρδιά του Κινήματος Απλότητας και έχει να κάνει με όσους προσπαθούν να ζουν λιτά στη ζωή. Δεν είναι μόνο για να μειώσεις τη σαβούρα ή για να εξοικονομήσεις χρήματα… Το ζήτημα είναι να χαλαρώσεις τους ρυθμούς σου για να ευχαριστηθείς τη ζωή περισσότερο, να γευτείς τις μικρές απολαύσεις της ζωής, να απορρίψεις σε έναν βαθμό την καταναλωτική κουλτούρα που έχουμε υιοθετήσει όλοι μας, και αντ’ αυτού να αγκαλιάσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Πρόκειται για αλλαγή στις αξίες και τις προτεραιότητές μας.
Και συνεχίζει ως εξής:
Βασικά, το κίνημα εξετάζει την έννοια της “βιασύνης” και της ”τρέλας” που έχουν γεννηθεί από την παγκοσμιοποίηση, η οποία τροφοδοτεί την επιθυμία του “να έχεις σε ποσότητα” αντί να “έχεις με ποιότητα”. Οι Γάλλοι, παρόλο που δουλεύουν 35 ώρες την εβδομάδα, είναι πιο παραγωγικοί από τους Αμερικάνους και τους Βρετανούς. Οι Γερμανοί δουλεύουν 28.8 ώρες την εβδομάδα, και η παραγωγικότητά τους έχει ανέβει κατά 20%. Αυτή η νοοτροπία του να πηγαίνεις αργά, έχει τραβήξει την προσοχή του κόσμου που έχει τη νοοτροπία του γρήγορου και του “κάντο τώρα”.
Αυτή η “δε βιάζομαι” νοοτροπία δεν συμβολίζει ότι κάνεις λιγότερα ή έχεις χαμηλότερη παραγωγικότητα. Σημαίνει ότι δουλεύεις και κάνεις πράγματα με μεγαλύτερη ποιότητα, παραγωγικότητα, τελειοποίηση, με προσοχή στη λεπτομέρεια και λιγότερο άγχος. Σημαίνει ότι ξαναχτίζεις τις αξίες της οικογένειας, τις σχέσεις με φίλους, τον ελεύθερο χρόνο σου. Σημαίνει ότι βλέπεις τις ουσιαστικές αξίες των ανθρώπων, την απλότητα της ζωής.
Αντιπροσωπεύει ένα λιγότερο καταναγκαστικό περιβάλλον εργασίας, πιο χαρούμενο, πιο ανάλαφρο και πιο παραγωγικό, όπου οι άνθρωποι ευχαριστιούνται να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Είναι ώρα να σταματήσουμε και να σκεφτούμε το πώς οι εταιρίες θα πρέπει να αναπτύξουν την ποιότητα χωρίς βιασύνες, η οποία θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την ποιότητα των προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς να χάνουν την ουσία του πνεύματος.
Πολλοί από εμάς ζούμε τις ζωές μας κυνηγώντας το χρόνο, και τελικά τον φτάνουμε μόνο όταν πεθάνουμε από καρδιακή προσβολή ή σε τροχαίο ατύχημα επειδή βιαζόμασταν να φτάσουμε στην ώρα μας. Άλλοι αγχώνονται τόσο πολύ με το να ζήσουν το μέλλον που ξεχνούν να ζήσουν το παρόν, που είναι και η μόνη ώρα που πραγματικά υπάρχει. Όλοι, σε όλο τον κόσμο, έχουμε ίσο χρόνο. Κανείς δεν έχει περισσότερο ή λιγότερο. Η διαφορά είναι στο πως ο καθένας από εμάς περνάει το χρόνο του. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή. Όπως είπε κι ο John Lennon, “Η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όσο εσύ είσαι απασχολημένος με το να κάνεις άλλα σχέδια.”
Βρήκα ένα ωραίο site που λέγεται Slow Down Now, και έχει κάποιες συμβουλές για να χαλαρώσουμε τους ρυθμούς μας, συμπεριλαμβανομένου των παρακάτω:
Φτιάξε μια κούπα τσάι, βάλε τα πόδια σου ψηλά, και χάζεψε έξω από το παράθυρο. Προσοχή! Μην το προσπαθήσεις όταν οδηγείς!
Κάνε ένα πράγμα τη φορά! Θυμήσου ότι το να κάνεις πολλές δουλειές μαζί, είναι ηθική αδυναμία! (Ίσως όχι για τις γυναίκες που έχουν περισσότερες συνδέσεις μεταξύ των δύο ημισφαίριων του εγκεφάλου, απ’ ότι έχουν οι άντρες).
Ανά διαστήματα, προσπάθησε να μην κάνεις τίποτα! (Ναι, αυτό είναι το δυσκολότερο!)
Απόφυγε την υπερβολική σοβαρότητα. Γέλα, γιατί είσαι ζωντανός στον πλανήτη Γη μόνο για περιορισμένο χρόνο.
Συντάκτης Leo Babauta
